Sje­ća­nje za sva vre­me­na! To sa­mo mo­že ju­žnjač­ka du­ša!
Pje­vao je u svo­jim pje­sma­ma ne­pre­va­zi­đe­ni kralj ka­fan­ske pje­sme To­ma Zdrav­ko­vić is­pred či­jeg se rod­nog mje­sta Pe­če­njev­ca na­la­zi ta­bla sa nje­go­vim li­kom i po­zi­vom put­ni­ci­ma na­mjer­ni­ci­ma da svra­te u „To­mi­nu (ka­fa­nu) pri­ču” i ne­dav­no otvo­re­nom „To­min ku­tak” po­red To­mi­ne bi­ste, rad va­ja­ra Bo­ba­na Đor­đe­vi­ća, pod­sje­te se na pje­vač­ku le­gen­du i uži­va­ju u spe­ci­ja­li­te­ti­ma.
Kao „pred­i­gra”, što je vo­lio i To­ma, tu su pe­če­ne sje­men­ke, ki­ki­ri­ki, le­ble­bi­ja i bo­kal­če cr­nog vi­na, a on­da ide sve po re­du, ka­žu mla­di i uspje­šni lju­di Sta­ni­ša Cve­ta­no­vić i Mi­loš Ni­ko­lić, ko­ji su otva­ra­njem et­no-re­sto­ra­na u sti­lu „ala ba­ta To­ma” za vr­lo krat­ko vri­je­me osvo­ji­li ne sa­mo Sr­bi­ju već i sko­ro sve biv­še re­pu­bli­ke SFRJ ali i go­ste iz Nje­mač­ke, Austri­je, Fran­cu­ske, Šved­ske, Ho­lan­di­je, Ka­na­de i Ame­ri­ke.
– Če­ti­ri pu­ta mje­seč­no or­ga­ni­zu­je­mo „To­min te­fe­rič (sje­delj­ku)”. Uglav­nom mla­di ne­dje­lju da­na una­pri­jed re­zer­vi­šu ve­li­ki sto u „To­mi­nom kut­ku. U po­sled­nje vri­je­me pri­li­kom od­la­ska na go­di­šnji od­mor mno­go lju­di sa sje­ve­ra Evro­pe svra­ća. To uči­ne i po po­vrat­ku odu­še­vlje­ni spe­ci­ja­li­te­ti­ma ko­je spre­ma­mo, a ko­je je le­gen­dar­ni To­ma vo­lio – pri­ča Sta­ni­ša i pod­sje­ća da je bi­lo sra­mo­ta do otva­ra­nja „To­mi­ne pri­če” da mje­sto gdje je po­čeo naj­ve­ći pje­vač, kom­po­zi­tor i tek­sto­pi­sac, ko­ji je opje­vao ka­fa­ne i „ka­fan­ske mu­ke” ne­ma ka­fa­ne. Po­sle kon­sul­ta­ci­ja sa ba­ta To­mi­nim naj­bli­ži­ma, od­lu­či­li smo da uru­še­ni obje­kat ne­ka­da­šnje op­štin­ske sa­le u ko­ju je pje­vao To­ma Zdrav­ko­vić ob­no­vi­mo i pre­tvo­ri­mo u „To­mi­nu pri­ču”, ve­li Cve­ta­no­vić i do­da­je da su en­te­ri­jer, a po­go­to­vu me­ni „do­te­ra­li” da u sve­mu pod­sje­ća na le­sko­vač­ku ka­fa­nu „Ra­dan” gdje je To­ma uz Si­lav­nu Ar­me­nu­lić po­čeo da pje­va.
– Ima­mo To­mi­nu plje­ska­vi­cu, te­šku 500 gra­ma, za­tim To­mi­nu sa­la­tu i To­mi­na „ko­la­či­ki” (ko­la­či)... U am­bi­jen­tu, ko­ji je ona­kav ka­kav je To­ma naj­vi­še vo­lio, sva­kog utor­ka i pet­ka uve­če uz na­še tam­bu­ra­še pje­va­ju se To­mi­ne pje­sme. Ka­ko se za „To­mi­nu pri­ču” a sa­da i za „ To­min ku­tak” pro­ču­lo, sve je vi­še go­sti­ju iz sko­ro svih biv­ših ju­go­slo­ven­skih re­pu­bli­ka, ali i iz Bu­ga­r­ske, Grč­ke, Ru­mu­ni­je, Šved­ske, Fran­cu­ske, Nje­mač­ke i Ma­đar­ske, ko­ji re­zer­vi­šu mje­sta.
U „To­mi­noj pri­či” ima mje­sta i za nje­go­vog naj­bo­ljeg ko­le­gu Ke­me­la Mon­te­na, to su dvi­je ne­nad­ma­šne osje­ćaj­ne pje­vač­ke du­še. Ovaj am­bi­jent će sa „To­mi­nim kut­kom” bi­ti pro­tiv za­bo­ra­va, jer će se To­mi­noj mu­zi­ci do­da­ti Ke­ma­lo­va. A bi­će i spe­ci­ja­li­te­ta ko­ji je Ke­mal vo­lio od pe­če­nje­vač­kih pa­pri­ka, ka­že Cve­ta­no­vić. – Mu­zi­ka je ta ko­ja spa­ja i za­to u rod­nom mje­stu To­me Zdrav­ko­vi­ća ima mje­sta za sve, do­da­je ovaj mla­di čo­vjek.
A. Da­vi­nić